Dit gaat over het leven van mijn moeder.
Internet zou ze zeker leuk gevonden hebben en als ze nog
had geleefd, zou ze er zeker een site hebben gehad.



Haar onverschrokkenheid maakte dat ze in de oorlog
koerierster werd bij het verzet.
Daarbij kwam ze ook voor verrassingen te staan,
zoals bij het ophalen van verbodenkranten bij voor haar onbekend mensen.
Tot haar grote verbazing haar eigen broer de deur
opende om de kranten aan te reiken.
Hij was boos omdat ze zulk gevaarlijk werk deed,
maar zij lachte erom.
Het lachen verging haar echter een keer
toen ze door een Duitse soldaat werd gesommeerd te stoppen,
terwijl ze verboden goederen vervoerde.
Ze stopte niet maar fietste hard weg, waarop haar
enige kogels om de oren vlogen.
Gelukkig werd ze niet geraakt.
Net als haar broer, wou ze na de oorlog niets meer over dat
werk horen en er niet aan herinnerd worden.



Uit dit doorzettingsvermogen mag blijken dat, toen ze eenmaal
gehuwd, het pionieren in de Noordoost polder een peulenschil vond.
Om bij de groentenboer of de bakker te komen moest ze, omdat er
nog geen begaanbare wegen waren, door de modder lopen en over
diverse sloten springen, om bij de tijdelijke weg te komen waar
eenmaal in de week enige karren met levensmiddelen stonden.
Ze redde zich echter prima in de eenzame polder en kreeg er
drie kinderen.



Wij, de kinderen, hadden een fantastische moeder aan haar,
ze speelde en dolde met ons, en maakte op die manier het gemis,
dat we zeker hadden, aan vriendjes goed.
Vaak kwamen er nichtjes logeren, die het prachtig bij ons vonden,
want bij ons was veel meer ruimte om te spelen,
dan bij hun, in de stad.



Jaren later verhuisden we naar de stad waar ze haar ouders
tot hun dood verzorgde.
Daarna brak er voor haar een zware tijd aan,
ze werd hardhorend en moest leren daar mee om te gaan.
Met veel humor heeft ze zich daar doorheen geslagen en
geleerd het gehoorapparaat niet als
de vijand te zien.



Veel hield ze van haar kleinkinderen wat uiteraard wederkerig
was, wat wou je anders met een oma waar je altijd terecht kon
voor een snoepje een praatje of een lolletje.
Bij oma logeren was het leukste
wat er was, want daar mocht veel meer dan thuis.
Dat was oma altijd al zo gewend geweest.



Lieve mam, ik mis je nog elke dag.
Rust zacht.
02-12-1922      18-03-1997
 

Dit is geschreven met Lettertype
Quintly